domingo, 7 de abril de 2024

Idus de marzo: Grupo de WhatsApp de los conspiradores contra Julio César

Casio
¿Dónde estáis?

Trebonio
En mi casa.

Metelo
Llego en cinco minutos.

Bruto
Escribiendo…

Casca
Lo siento, chicos, me vais a tener que perdonar, pero estoy llevando a las niñas al cole. Había olvidado por completo que esta semana me tocaban a mí.

Casio
Trebonio, ¿se puede saber qué estás haciendo en tu casa?

Trebonio
Estoy esperando un triclinio que me tienen que traer antes de las doce. ¿Por qué lo preguntas?

Casio
Porque habíamos quedado.

Trebonio
Ah, ¿sí? No lo sabía.

Casio
¿No lo sabías? ¿No sabías que habíamos quedado? ¿No sabías que habíamos quedado para asesinar a César?

Trebonio
No jodas que era hoy.

Casio
Claro que era hoy.

Bruto
Escribiendo…

Casca
Siempre se me olvida, y lo peor no es eso, lo peor es que ella lo sabe y, aun así, no me lo recuerda. Ya me dirás tú qué le cuesta.

Trebonio
¿No lo íbamos a asesinar en los idus de marzo?

Casio
Los idus de marzo son hoy.

Trebonio
Hoy es XV.

Casio
Los idus de marzo son el XV de marzo.

Trebonio
¿No son el VX?

Casio
Ese número no existe.

Trebonio
¿Qué quiere decir que no existe?

Casio
Que no existe. Que es un número imaginario.

Trebonio
Ah, no lo sabía.

Es que soy de letras.

Bruto
Escribiendo…

Casca
Porque no le cuesta nada. No le cuesta nada, NADA, enviarme un mensaje dos días antes para decirme que esta semana me toca a mí quedarme con las niñas.

Trebonio
Quiero decir que sería de letras si los números no estuvieran hechos con letras.

Ligario
Mierda, no llego. Llevamos XX minutos parados en labia Aria.

La Viga Apta.

Vio Apio.

Mecano en la pata.

Pato corrector.

Trebonio
Digamos que soy de letras no numéricas.

Cinna (no confundir con Cinna el poeta)
A ti lo que te pasa es que tienes dislexia.

Trebonio
Eso no me lo dices a la raca.

Bruto
Escribiendo…

Casca
Pero no, prefiere esperar a que se me olvide para poder decirme: Lo sabía, sabía que se te iba a olvidar. 

Y yo le digo: Si lo sabías, ¿por qué no me lo habías recordado, eh? ¿Qué te cuesta, Sulpicia? ¿Qué te cuesta enviarme un mensaje dos días antes para recordarme que esta semana me toca a mí quedarme con las niñas? ES QUE SI NO ME AVISAS CON UN POCO DE ANTELACIÓN LUEGO NO PUEDO ORGANIZARME CON CASIO, BRUTO, GUILLE Y LOS DEMÁS PARA ASESINAR A JULIO CÉSAR. 

Eso le he dicho.

Casio
Dime por favor que no le has dicho que queremos asesinar a César.

Casca
Claro que se lo he dicho. Alto y claro.

Metelo
Tíos, os vais a reír. Me he dejado el cuchillo en casa. ¿Alguien puede prestarme uno?

Cinna (no confundir con Cinna el poeta)
¿Te sirve una cuchara?

Metelo
Hombre, preferiría un cuchillo.

Cinna (no confundir con Cinna el poeta)
Es una cuchara de plata.

Metelo
¿Y qué, que sea de plata? Vamos a matar a César, no a un hombre lobo.

Trebonio
¿Se puede matar a un hombre lobo con una cuchara?

Bruto
Escribiendo…

Casio
¿Al final va a venir alguien o no?

Metelo
Yo estoy llegando, pero sin un cuchillo no puedo hacer nada.

Decio
Casio, ¿dónde estás?

Metelo
Podría golpearlo con una sandalia, pero no es lo mismo.

Decio
Llevo un rato en el Coliseo y aquí sólo hay extranjeros haciéndose autorretratos.

Casio
¿Y a ti qué se te ha perdido en el Coliseo?

Decio
Habíamos quedado aquí, ¿no?

Casio
Capitolio. Habíamos quedado en el Capitolio.

Decio
¿En serio?

Jajajajaja.

Siempre los confundo.

Jajajajajajaja.

Bruto
Escribiendo…

Ligario
Chicos, el atasco va para largo. No sé a qué hora voy a llegar al Capitoste.

Can Pistoles.

Bueno, ya me encendéis.

Bruto
Llego tarde.

Casio
¿Tú también, Bruto?

Jordi Hurtado ha abandonado el grupo

martes, 20 de junio de 2017

L'egoista

Al fons hi ha quatre taules. Al davant hi ha dues noies: A, que acaba d’arribar, i B, que mira cap a una altra banda.

A
Volia una taula.

B
Estan totes reservades.
(Mirant-la per primer cop.)
Ei, hola!

A
Hola.
(Triga uns segons a reconèixer-la.)
Hola! Hòstia, no t’havia reconegut. Estàs… estàs… estàs més prima!

B
No/

A
Sí que ho estàs! Per això he trigat a reconeixe’t. Feia temps que/

B
No feia tant de temps.

A
Que no…? I tant que sí. Quan va ser l’últim cop?

B
Ahir. Ahir em vas veure.
(Pausa)
Al Facebook. Vaig penjar un àlbum de fotos, i tu el vas veure. El vas veure, sé que el vas veure. Vas fer un “m’agrada”.

A
Sí, ja, és veritat. Però són fotos. Així no…

B
I no només a les fotos. Dijous passat em vas veure a la tele. Em vas veure, oi que em vas veure?

A
(Adreçant-se al públic.)
Ella és actriu. És cambrera i actriu. L’altre dia va sortir en un programa de la tele on uns actors fan veure que s’enfronten en un judici. Va crear un esdeveniment al Facebook i va convidar tots els seus contactes. Jo vaig fer un “confirmar assistència”, però al final m’ho vaig perdre. Al final no vaig veure el programa.

A es torna a girar cap a B.

B
No ho vas veure.

A
No. Ho sento. Estava donant sang.

B
Donant sang? Estaves donant sang?

A
Sí.

B
Et podries empescar una excusa millor, no?

A
No és cap excusa. És la pura veritat. Estava donant sang. De tant en tant ho faig.

B
I que més! No, no, tu no pots donar sang. Tu no ets d’aquesta mena de persones que dóna sang.

A
Ah, no? I quina, si és pot saber, quina és la “mena de persones que dóna sang”?

B
Doncs la mena de gent que no és com tu. Tu ets… ets… egoista.

A
Sóc egoista?

B
Ets egoista. Em vas robar el nòvio.

A
No. No. No. No. No te’l vaig robar. Ho… ho havíeu deixat.

B
No ho havíem deixat.

A
Ah, sí. Tens raó. No ho havíeu deixat. L’havies deixat. Tu l’havies deixat.

B
No l’havia deixat. Va ser ell, qui em va deixar.

A
Sí?

B
Sí.

A
Ah, sí? Però si et va enxampar al llit amb el seu millor amic!
(Pensativa.)
Sí, potser sí que et va deixar ell.

B
Sí, em va deixar. Però primer va anar a casa teva i/

A
Va venir a casa meva plorant.

B
I te’l vas follar. Sense ni tan sols escoltar la meva versió!

A
Què volies que fes? Que et truqués en aquell moment, mentre ell no parava de plorar, per poder contrastar la teva versió amb la seva i així poder-lo consolar tranquil·lament?

B
No/

A
M’estàs dient que em va dir una mentida? M’estàs dient que no et va trobar fornicant amb el seu millor amic?

B
No… No.

A
Era mentida?

B
No, no, no era mentida. Però tu no em vas atorgar el benefici del dubte. I això va ser molt egoista de part teva.

A
D’acord. Potser en aquell moment no vaig ser l’amiga perfecta. I potser no em vaig follar el teu nòvio per altruisme, tot i que em va venir plorant i em va fer molta pena, però… però una cosa no treu l’altra. Ajudar els altres no significa necessàriament sacrificar-se. De fet, és com donar sang. Com l’altre dia, quan vaig donar sang. Ho vaig fer perquè em sentia bé amb mi mateixa, perquè m’agrada sentir-me útil, donar-me als altres…

B
Perdona, m’he perdut. Estàs parlant de donar sang o de fotre’m el nòvio?

A
De donar sang.

B
(Pensativa.)
T’agrada donar sang.

A
Em fa sentir bé.

Pausa.

B
Perdona’m. Ho sento. Sento… sento haver malpensat de tu. Però és que em costava imaginar-te donant sang.

A
No passa res.

B
Sí, sí que passa. Jo també t’hauria d’haver atorgat el benefici del dubte. En canvi, t’he tractat de mentidera, quan… quan no ho ets. Tu ets una persona que dóna sang. Donar sang et fa sentir bé. Per a tu és més important donar sang que veure la meva aparició a la tele. T’estimes més deixar que et treguin sang de les venes, o de les artèries o d’on carai sigui, que presenciar la meva intervenció estel·lar en un programa de la tele. I no és un programa qualsevol, eh? És un programa que arriba a tot Espanya, i que tracta temes molt seriosos. Problemes que afecten una gran part de la població, com l’educació dels fills, el matrimoni homosexual o els contractes d’arrendament. Però això a tu no t’interessa, no. A tu t’és igual que fes un monòleg fantàstic i apoteòsic defensant els col·legis de monges. A tu això t’és igual. A tu només t’interessa donar sang. Donar sang!
(Pausa.)
Com pots ser tan egoista?!

Fosc.

VEU (OFF)
Aquesta miniobra ha estat oferida pel Banc de Sang i Teixits. Ara, gaudiu de De quan somiava.

lunes, 20 de febrero de 2017

Un buen ejemplo (para matar la espera)

Una MUJER espera, impaciente.

MUJER
Tengo prisa.

El semáforo está en rojo, pero no pasa ningún coche y yo tengo prisa. Me dispongo a cruzar la calle. De pronto, veo que en la otra acera hay dos personas. Una madre y una hija. La hija tiene seis años. Por ejemplo. Tal vez tiene siete, u ocho, no lo sé. La madre tiene… Da igual. Soy una negada para las edades.

Están esperando a que el semáforo se ponga verde. Yo también espero. Tengo prisa, y no pasa ningún coche. Ni ninguna moto. Ni ninguna bicicleta. Pero ahora no puedo cruzar la calle. Si lo hago, le estaré dando un mal ejemplo a la niña. No la conozco de nada, pero tengo una responsabilidad social. Yo, como persona adulta, tengo una responsabilidad social hacia la infancia.

Pero ¿y si, a pesar de todo, decido cruzar? Tengo prisa. No puedo esperar a que la luz del semáforo se ponga verde. Empiezo a andar hacia el otro lado. Un paso. Dos pasos. De repente, aparece un autobús. Por ejemplo. Aparece un autobús y la madre le tapa los ojos a la niña. Demasiado tarde: la niña ya ha visto como me atropella.

En este caso, ¿sigue siendo un mal ejemplo? Si, por culpa de mi imprudencia, me dejo atropellar por el autobús, le estoy dando un buen ejemplo, ¿no? Un buen ejemplo de lo que te puede pasar si atraviesas la calle con el semáforo en rojo.

La niña ha visto como me atropella un autobús. Por ejemplo. Quizá no es un autobús. No lo he visto bien. La niña sí lo ha visto. Lo que no ha visto la niña es como mi alma se desprende de mi cuerpo y se eleva bien alto, hasta llegar a esta sala de espera.

Tengo prisa.

Oscuro.

lunes, 19 de septiembre de 2016

Telón

FULANO y MENGANO se encuentran en un escenario vacío. Vacío si ellos no estuvieran, claro. Pero entonces no tendríamos miniobra.

FULANO
Se abre el telón.

MENGANO
¿Qué telón? Yo no veo ningún telón.

FULANO
Es un chiste.

MENGANO
¿El qué?

FULANO
Esto. Esto es un chiste.

MENGANO
Yo no veo ningún chiste.

FULANO
El chiste no se ve. Se oye.

MENGANO
Ya.

FULANO
¿Ya?

MENGANO
Ya.

FULANO
Bien. Ahí va. Se abre el telón. Una mujer llega a una peluquería en el momento justo en que el peluquero está bajando la persiana. La mujer le pide, le suplica, que le deje entrar. El peluquero se encoge de hombros y, acto seguido, acaba de bajar la persiana. Se cierra el telón. ¿Cómo se titula la película?

MENGANO
¿Qué película?

FULANO
No te lo puedo decir. Lo tienes que adivinar.
(Pausa.)
Es una adivinanza.

MENGANO
¿Pero no era un chiste?

FULANO
Sí.

MENGANO
Entonces no puede ser una adivinanza.

FULANO
¿Cómo que no?

MENGANO
Como que no. Un chiste es un chiste y una adivinanza es una adivinanza.

FULANO
Pero si la solución de la adivinanza es graciosa, entonces también es un chiste.

MENGANO
¿Y si no es graciosa?

FULANO
Bueno. La intención es lo que cuenta.

Pausa.

MENGANO
No entiendo qué pinta un telón en todo esto.

FULANO
Es el telón del cine.

MENGANO
¿De qué cine?

FULANO
Del cine donde se proyecta la película.

Pausa.

MENGANO
Nunca he ido a un cine que tenga telón. ¿Y tú?

FULANO
Yo sí.

MENGANO
¿Estás seguro?

FULANO
Estoy seguro. Un noventa por ciento seguro.

MENGANO
¿Noventa?

FULANO
Bueno, ochenta.

MENGANO
Setenta.

FULANO
Setenta y cinco.

MENGANO
¿Setenta y cinco? ¿Estás seguro?

FULANO
Estoy seguro.

MENGANO
Seguro.
(Pausa.)
Seguro que es una obra de teatro.

FULANO
¿Por qué?

MENGANO
Por el telón.

FULANO
Hace tiempo que los teatros no tienen telón. Con la crisis, los recortes en las ayudas públicas, el IVA del veintiuno por ciento... De hecho, a los teatros les sale más caro comprar un telón y lavarlo una vez cada veinte años que pagar a las compañías. Eso cuando les pagan, claro, porque en ocasiones sólo les dan un cincuenta por ciento de lo recaudado en taquilla.

MENGANO
¿Cómo lo sabes?

FULANO
Lo leí en un tuit.

MENGANO
¿En un tuit de ciento cuarenta caracteres?

FULANO
Eran caracteres japoneses. Cunden más.

MENGANO
En un tuit. Pensaba que te lo habían contado en el teatro.

FULANO
¿En qué teatro?

MENGANO
En cualquier teatro.

Pausa.

FULANO
Yo no voy al teatro. Me da repelús.

MENGANO
Tú te lo pierdes.

FULANO
¿Y tú? ¿Vas al teatro?

MENGANO
Lo siento. He quedado.

FULANO
Vaya.

MENGANO
Otra vez será.
(Camina hacia la salida. Se detiene.)
¿Y el chiste?

FULANO
¿Qué chiste?

MENGANO
El del telón. ¿No me vas a decir cómo acaba?

FULANO
¿Te rindes?

MENGANO
Me rindo. ¿Cómo se titula la película?

Silencio.

FULANO
El extortista.

Pausa.

MENGANO
No lo pillo.

FULANO
Creo que me he confundido de chiste.

Oscuro.

MENGANO
¿Quién ha apagado la luz?

FULANO
El telonero.

MENGANO
Extelonero.

FULANO
Eso.

viernes, 17 de enero de 2014

Una única esperanza

La PRINCESA está presa en un calabozo espacial. Un suspiro se escapa de la puerta al abrirse. Entra un soldado de asalto. O eso parece: al quitarse el casco descubrimos que en realidad es el joven DAMEN.

DAMEN
¡Acompañadme, princesa!

PRINCESA
¿Tú quién eres?

DAMEN
Soy Daleren.

PRINCESA
¿Daleren?

DAMEN
Daleren. Damen Daleren.

PRINCESA
Damen Daleren.
(Pausa.)
Pues ahora no caigo. ¿Seguro que nos conocemos?

DAMEN
Me mandasteis un holograma. Un holograma en el que decíais: “Ayúdame, Damen Daleren. Eres mi única esperanza.” Damen Daleren soy yo.

PRINCESA
Ah, eres tú.

DAMEN
(Hace una reverencia.)
Damen Daleren, vuestra única esperanza.

Pausa.

PRINCESA
Ya. Verás. Resulta que. Te vas a reír, pero. Era un concurso.

DAMEN
¿Un concurso?

PRINCESA
Un concurso de paladines.
(Pausa.)
Me encuentro en una posición muy delicada y no puedo arriesgarme a ser rescatada por un mindundi. Por eso puse mi rescate a concurso.

DAMEN
¿En serio?

PRINCESA
Claro. ¿Qué creías? Estas cosas funcionan así. Siempre han funcionado así. Lo deberías saber.

DAMEN
Pues no. No lo sabía.

PRINCESA
Ahora lo sabes.

Pausa.

DAMEN
¿Y cuándo… cuándo se sabrá el resultado?

PRINCESA
¿Qué resultado?

DAMEN
El del concurso. ¿Cuándo diréis el nombre del ganador?

PRINCESA
Ahora. Obi-Wan Kenobi. ¿Lo conoces? Es un crack.
(Pausa.)
No ha sido una decisión fácil. He recibido muchas propuestas interesantes. Algunas eran realmente creativas, pero no se ajustaban al briefing. Y otras se pasaban de presupuesto, como la tuya. ¿Realmente has tenido que coger un astrotrén desde Coruscant, con lo caro que está el billete de un millón de zonas? ¿No podías haber alquilado una nave de contrabando como todo el mundo?

DAMEN
Ya, pero…

PRINCESA
No hay pero que valga. Ahora encima tendrás que pagar el billete de vuelta.

DAMEN
Ya lo he pagado. Los dos, el vuestro y el mío. Para ganar tiempo.

PRINCESA
Ya. ¿A qué hora pasa el siguiente tren?

DAMEN
El último pasa a las 23.58, pero aún…
(Mira el reloj.)
¡Mierda!

DAMEN está indeciso.

PRINCESA
Vete.

DAMEN
Pero…

PRINCESA
Corre, o no lo pillarás.

DAMEN duda unos segundos. Luego se pone el casco, sale por la puerta, resuena un disparo láser.

Entra un SOLDADO DE ASALTO con el láser desenfundado.

PRINCESA
¿No eres un poco bajo para ser un soldado de asalto?

OSCURO.

viernes, 10 de enero de 2014

Tapar

DOS está sentado a la barra de un bar. Llega UNO.

UNO
Hombre. Tú por aquí.

DOS
Tú también.

UNO
Tiene gracia.

DOS
Mucha.

UNO
¿Tú…?

DOS
He venido a cobrar la lotería.

UNO
Yo también. La del Niño, ¿no?

DOS
Sí, claro. Es la única que ha tocado aquí, ¿no?

UNO
No lo sé. Yo es la primera vez que vengo. Bueno, la segunda.

DOS
Yo igual.

UNO
Pero supongo que si hubiera caído un pellizco del Gordo se sabría. Aunque no vengamos por aquí. El pueblo es muy pequeño.

DOS
Es un pueblo muy discreto.

UNO
Cierto. Al marido de tu exmujer le toca el Niño de la noche a la mañana y ni te enteras.

DOS
Sólo ha sido el segundo premio. Una participación del segundo premio.

UNO
Era un ejemplo.

DOS
Claro.

UNO
Pero no me negarás que no viene bien, ¿eh?
(Pausa.)
¿Eh?

DOS
Has hecho una triple negación. “No me negarás que no…” ¿Qué se supone que tengo que responder?

UNO
El premio. Que viene bien, ¿no?

DOS
Sí. Es una ayuda.

UNO
Para tapar agujeros.
(Ríe.)
Tapar agujeros.
(Pausa.)
¿Qué tal las fiestas?

DOS
Bien.

UNO
Con la familia, ¿no?

DOS asiente con la cabeza.

UNO
Eso está bien. Yo no he visto a los niños desde Nochebuena.
(Pausa.)
Vinieron, recogieron los regalos y se largaron. Ni siquiera se quedaron a cenar.

DOS
No…

UNO
Pero claro, eso ya lo sabes. Porque estabas allí.

DOS
Mira, creo que ya lo habíamos… Ya lo habíais hablado, ¿no?

Silencio.

UNO
¿Ese de ahí no es el cura?

DOS
No sé. Soy agnóstico.

UNO
También habrá venido a cobrar el premio.

DOS
Supongo. En el telediario dijeron que ha sido un premio muy repartido.

UNO
Sí, muy repartido entre los clientes del puticlub.
(Pausa.)
¿Qué bebes?

OSCURO.

viernes, 3 de enero de 2014

Esperando a gogó

Terraza de un bar llamado Camino en el Campo con Árbol.

Un HOMBRE está sentado a una de las mesas, contemplando una jarra de cerveza de un litro. Le da un sorbo. Se limpia con una manga.


Consulta la hora en su reloj de pulsera. Se gira hacia la puerta del bar. Se mira las uñas, una a una. Vuelve a consultar la hora. Contempla la jarra de cerveza. Le da un sorbo. Se limpia con una manga.


Consulta la hora en su reloj de pulsera. Se gira hacia la puerta del bar.
Se mira las uñas, una a una. Vuelve a consultar la hora. Contempla la jarra de cerveza. Le da un sorbo. Se limpia con una manga.

Repite todos los movimientos durante tres horas.

Por último, consulta la hora en su reloj de pulsera. Se gira hacia la puerta del bar.


HOMBRE
Juraría que habíamos quedado aquí.

OSCURO.